Vrijwilliger Robert

Robert, vrijwilliger bij De Vlotter in Essen: ‘Je voelt je nergens zo welkom als hier’

‘Ik had veel eerder in mijn leven voor de zorgsector moeten kiezen.’ Robert stapte als jonge gast, ‘zonder veel nadenken’, echter de fabriek binnen en zou er 38 jaar blijven – met een gezin met kinderen om voor te zorgen, was een ommezwaai naar een compleet andere sector niet haalbaar. Tot het leven hem confronteerde met verschillende tegenslagen tegelijk. ‘Toen ben ik mezelf goed tegengekomen. Ik heb echt diep gezeten, maar achteraf beschouwd heeft het me ook deugd gedaan om alles eens goed op een rij te zetten. Ik heb besloten enkel nog te doen wat ik wil doen, vanuit het hart.’

Routine schept vertrouwen

Het sluimerende idee om in de zorgsector te gaan werken, stak de kop weer op. ‘Ik had natuurlijk geen diploma of ervaring in die richting, maar vrijwilligerswerk kon wel! Viavia kwam ik bij Spectrum   in Gooreind terecht, waar ik ging wandelen of fietsen met enkele bewoners. Toen vijf jaar geleden echter het dagcentrum De Vlotter werd gestart, ben ik meegekomen naar Essen, waar ik ook woon.’

Inmiddels waren er ook kleinkinderen bijgekomen, en wat meer zorg voor (schoon)ouders. ‘Om alles praktisch te combineren, heb ik gekozen voor een vaste afspraak op dinsdag in De Vlotter. Ik heb dan ook één van mijn vrienden ‘meegesleurd’, Ludo – hij dacht eerst dat het niets voor hem zou zijn, maar noemt het nu één van zijn beste beslissingen. We slaan zo weinig mogelijk onze afspraak over om wekelijks te gaan fietsen met acht of negen gasten, met ook twee van de begeleiders erbij. Altijd hetzelfde toertje, met een halte voor een drankje halfweg. Die routine helpt de gasten vertrouwen op te bouwen en hun plekje te vinden in het ‘peloton’. Er zijn gasten die met ons beter zelfstandig fietsen dan bij hun ouders!’

'Té moeilijk raadsel'

‘Als je hier aankomt, krijg je steeds een hartelijke ontvangst, je voelt je nergens zo welkom als hier. Er hangt altijd een positieve sfeer, de begeleiding is zeer goed. Al snel bouw je ook een band op met de gasten en leer je wat hen boeit en waarop je kan inspelen. Het is bijna een rollenspel. Eentje stuurt me bijvoorbeeld wekelijks een raadsel, en schept er dan telkens veel plezier in als ik zeg dat het weer eens veel te moeilijk was voor mij. Een andere noemen we ‘Wout Van Aert’, en nog eentje is altijd blij met een goeie babbel. Zo kan je hen elk wat bijzondere aandacht geven.’

‘Enerzijds heb ik door dit vrijwilligerswerk haast nog meer spijt dat ik niet eerder voor de zorg gekozen heb. Anderzijds heeft het me enorm geholpen om uit het dal te kruipen en me heel nuttig te voelen. Het is een engagement waar je heel veel dankbaarheid voor terugkrijgt. Na een paar uur met de gasten ben ik innerlijk gezond moe, maar tegelijk haal ik er veel energie uit.’